Radosna Twórczość 2 :]

Paula:)

ale wiecej nie bedzie

Ala

Mój c.d.

Liście na drzewach powoli zaczęły żółknąć. Latoszkowie jak zwykle rano wyszli do pracy. Później Lena została wciągnięta na blok operacyjny, a Witek udał się na swój oddział. Pacjentów nie było zbyt wielu, zostały tylko resztki osobników połamanych tu i ówdzie, powracających z wakacji jako ostatni.
Po południu Latoszek wszedł do bufetu z zamiarem zjedzenia jakiegoś obiadu. Jednak na widok swojej matki sączącej kawę w kącie sali, jego żołądek stanowczo odmówił przyjęcia jakiegokolwiek posiłku. Zwrócił się do wyjścia, ale zauważył, że matka śledzi go wzrokiem. Zatrzymał się więc w pół kroku, zacisnął pięści i podszedł do jej stolika.
- Co ty tu robisz?
- Piję kawę.
- Oj, smacznego. Nie możesz jej pić w swoim domu?
- Mogę.
- Więc dlaczego pijesz ją tutaj?
- Bo mi tutaj wygodnie.
- Po co przyjechałaś?
- Jestem dorosła, Witoldzie, nie muszę ci się spowiadać.
- Nie musisz. I tak się dowiem. Nie uwierzę, że przyjechałaś tutaj tylko na kawę. Nigdy nie robisz niczego bez powodu.
- Jak tam twoja… żona? – pani Latoszek uśmiechnęła się ironicznie i zmrużyła oczy.
- Dziękuję, znakomicie – Witek zaczął żałować, że w ogóle tu przyszedł.
- Nie wyglądała najlepiej, kiedy niedawno tutaj była.
- Operowała.
- Doprawdy?
- Właściwie, czego chcesz?
- Nie przyjechałam tu z twojego powody.
- Nawet nie śmiałbym tak pomyśleć.
***
Lena wyszła z sali zabiegowej. Gratulowała sobie pomysłu zjedzenia coś w przerwie między operacją, a tym zabiegiem, bo teraz chyba nie byłaby w stanie zrobić czegokolwiek. Zmęczona usiadła w pokoju lekarskim i odetchnęła głęboko. A do końca zmiany jeszcze trzy godziny…
- Napije się pani kawy?
Lena odwróciła się w stronę, skąd dobiegał głos. Przy ekspresie do kawy stał szczupły, wysportowany, ciemnowłosy mężczyzna i uśmiechał się łobuzersko.
- Bardzo chętnie.
- Proszę.
Po chwili Lena trzymała w ręce kubek.
- Przepraszam, ale tak właściwie…
- Ach, tak, nie przedstawiłem się. Arkadiusz, nowy lekarz. Chirurg. Kroje wszystko co mi dają na stół operacyjny. Mów mi Arek.
- Lena. Też chirurg, ale jestem wybredna. Na stole operacyjnym kroję zazwyczaj ludzi, nie kroję warzyw, ani owoców…
Po kilku minutach Lena śmiała się z dowcipów nowego lekarza. Nie zrobił jednak na niej tak dobrego wrażenia, jak mogłoby się wydawać na pierwszy rzut oka, chociaż Arkadiusz miał na nią oko, co było widać od pierwszego dowcipu. Lena ze zdumieniem odkryła, że długie czarne włosy wyglądają z daleka znacznie lepiej, gdyż w obecnym przybliżeniu tłuste i zlepione kosmyki nie prezentowały się w oczach Leny zachęcająco. Lena poczuła też uraz do jego brudnych, przyciętych do granic możliwości paznokci – osobiście preferowała nieco inny typ pielęgnacji dłoni – i w duchu dziękowała Bogu, że Witek dba o paznokcie inaczej. Zrobiło jej się także żal pacjentów, a tych, którzy już mieli zaszczyt leczyć się u pana Arka, podziwiała.
- No i słuchaj, przychodzi baba do lekarza i zaczyna podrzucać okiem, więc lekarz pyta się, co pani robi, a baba mówi: rozglądam się, do cholery!
Lena zakrztusiła się kawą.
- Świetny.
- No, dobra, może reszta innym razem, trochę pacjentów trzeba by obsłużyć… Może wyskoczymy gdzieś kiedyś? Odkryłem świetną knajpę! Świeżo otwarta, więc nawet tutejszy tam nie był!
- Mm… Nie bardzo, nie mam…
- Nie daj się prosić.
- Obawiam się, że nie mogę. Wolałabym gdzieś wyjść z mężem.
Arkowi zrzedła mina, jednak natychmiast opanował się i ponownie uśmiechnął.
- No, to gdzie jest ten mąż? Może da ci zezwolenie?
- Tutaj.
Witek stał oparty o framugę drzwi. I wcale nie wyglądał na zadowolonego.