Radosna Twórczość 2 :]

Gosia

Fajne,czekam na cd,szkoda trochę że ze szpitala się wyprowadza,ale tu też będzie pewnie fajnie.

Ala

Ostatnio było krótko, dlatego cedek dzisiaj (miał być jutro)
miłej lektury

Witek Latoszek uzupełniał właśnie kilka kart pacjentów jednocześnie, kiedy do pokoju lekarskiego wszedł uśmiechnięty od ucha do ucha Jacek Mejer.
- Cześć.
- Cześć. A tobie co?
- Ładna pogoda dzisiaj, nieprawdaż?
Witek uniósł brwi.
- Co się stało?
- Mówię ci, że ładna pogoda dzisiaj.
- Faktycznie, ulewa i wiatr, to znakomita pogoda.
- Ej, no, Witek, musisz mnie tak brutalnie ściągać na ziemię?
- Pada od wczoraj, więc nie widzę powodu, dla którego miałbyś tego nie zauważyć.
- Mam sprawę do ciebie. Gdzie Lena?
- Tutaj – Lena zadowolona weszła do pokoju – Witek, coś ty taki smętny dzisiaj.
- Dwa zgony i jeden pacjent na OIOM-ie nie jest powodem do dumy.
- Ekhm – Mejer odchrząknął – chciałem was zaprosić…
Jacek wyjął z teczki kopertę i podał ja Witkowi.
- Co to?
- Przeczytaj.
Latoszek otworzył kopertę i szczęka omal mu nie opadła.
Zapraszamy […] na nasz ślub, który odbędzie się […]
Jacek i Ariadna
- Co?
- No… mam nadzieję, że przyjdziecie.
- Kto to jest… Ariadna ?
- Moja narzeczona. Chyba mogę się ożenić.
- No tak… A twój klub?
- Znajdę zastępcę.
***
Lena odzyskała zdolność mowy dopiero w domu.
- Co to za jedna?
- Nie wiem.
- Nikt jej nie zna, a on nagle wyskakuje z tą… Może to ma związek z tymi częstymi odwiedzinami w szpitalu? Tej pacjentki?
- Nie wiem, a nawet jeśli tak, to jego sprawa.
- Jeśli…
- Lena.
- Myślę, że jeśli…
- Lena, nie myśl tyle, bo ci mózg zacznie parować, choć lepiej spać.
- Ale…
- Choć, choć.

Anna Z

No, no, a to Jacuś zaskoczył wszystkich, mnie też.

Gosia

Super,tez mnie zaskoczył i świetne nie myśl tyle, bo ci mózg zacznie parować,.

Halley

jak zwykle super Alus Smile

Ala

- Cześć – w sobotnie popołudnie, kiedy Lena znęcała się nad kotletami z patelni, przyszła do nich Dagmara.
- Cześć.
- Dobli.
Lena uśmiechnęła się szeroko do Jo.
- Dzień dobry!
- Adam ma dyżur, więc pomyślałam, że wpadnę do was.
- Dobrze pomyślałaś, bo Witka też nie ma. Chcesz kotleta?
- Kawałek. Pół.
- Ja ci dam pół! Dostaniesz ten największy – Lena podeszła do kuchni i po chwili zarówno Dag, jak i Joanne miały przed sobą skromną porcję dzisiejszego obiady.
- Gdzie jest Witek?
- Łazi gdzieś po szpitalu.
- Łazi po szpitalu? No wiesz?! Faceta zostawiasz samego? To niebezpieczne. Ja bym go pilnowała.
- Pilnuj sobie Adama.
- Pocytaś? – Joanne objęła Lenę za nogi, gdyż wyżej nie sięgnęła.
- Oj, nie wiem.
- Pocytaj – poprosiła Jo błagalnym tonem.
- Może później. Albo wujek ci poczyta.
- O ludkach.
- Krasnoludkach – sprecyzowała Dag. – Pewne wyrazy są nieco za trudne, sama słyszysz… „Dobli, cytaś”… powinno wkrótce przejść, w przyszłym roku dam ją chyba do przedszkola.
Joanne w końcu zajęła się misiem Leny.
- I z tym czytaniem to czasem bywa męczące, nawet nie mogę spokojnie się wysiusiać. Mimo wszystko weź to pod uwagę, kiedy zabierzez się za swoje.
- Wezmę, ale dajcie mi spokój.
- Właściwie to szkoda, że Witka nie ma. Adam załatwił jakąś ekipę remontową do tego domku.
- Dobrze.
- Wkrótce będziesz mogła brać pod uwagę nieustające prośby o czytanie.
- Tak. Chcesz herbaty albo coca-coli?
- Coca-coli. Nie podoba mi się ta NAGŁA zmiana tematu.
- Zajmij się swoim dzieckiem, co? – odpowiedziała Lena niezbyt grzecznie.
- Dobrze, nie musisz zaraz się denerwować.
- Zaraz? Wszyscy mi tutaj coś… Mam już dosyć.
- Może co o czymś świadczy?
- Dziecko, będzie moją decyzją. I Witka. I nikomu nic do tego – oświadczyła stanowczo Lena rozlewając coca-colę na stół.
Wtedy do mieszkania wszedł Latoszek, zdjął buty i rzucił się na kanapę.
- Cześć!
- Cześć.
- Cze, braciszku! Gdzie mój Adam?
- Ny łłym – odpowiedział Latoszek z twarzą w poduszcze.
- Dziękuję za informację.
- Choć tutaj, obiad.
Joanne odłożyła misia, podeszła do wuja i pogładziła go po włosach.
- Pocytaś?
- Witek uniósł głowę.
- Skąd ty się tu wzięłaś?
- Ptsyśłam.
- Ja jestem taki zmęczony…
- Otpocywaś.
- To bardzo dobry pomysł.
- Idziesz cos zjeść? – Lena postawiła na stole talerz.
- Lena, to dziecko ma rację, wiesz? Odpocznę sobie, a potem…
- Otpośnę – Joanne wdrapała się na kanapę i ułożyła się w wąskiej przestrzeni między Witkiem, a oparciem kanapy.
Lena usiadła przy stole i zajęła się kotletem przeznaczonym dla Witka.

Gosia

Super,zresztą jak zwykle i znowu to fajne,,pocytaś"

izuś_

Mnie tam się najbardziej "otpośnę" podobało. Wink

Super odcinek Very Happy

niuńka

ale miałam cedeczków do nadrobienia Smile

Madzior cudeńko rozmarzyłam sie wprost
Ala jak zwykle swietne hasła i puenty Very Happy

A ja no cóz przyznam szczerze ze mam prace i nei mam czasu i jakos wena mnie latoszkowa całkowicie opuścila Sad

izuś_

To niezbyt dobrze, bo czekamy na nowy rozdział na Twoim blogu... Smile